Archives for collega’s

Robot lunch

Posted on by in Column | 2 Comments

 

Vandaag zaten we met een aantal vrouwelijke collega’s aan een grote vierkante tafel in ons werkcafé te lunchen. Ik vind het altijd leuk om te zien wat iedereen meebrengt, de gewone boterhammen in een brooddoosje zijn tegenwoordig ver te zoeken.

 

Wat heb jij op je brood

De een eet humus op een cracker, de ander een vegan-kipbroodje. De salades doen het ook goed, al dan niet met couscous. Zelf at ik verse soep. Maar vandaag was er een collega met wel drie verschillende bakjes; eentje was gevuld met zilveruitjes en blokjes kaas. De ander met rauwkost en de derde met een soort taco’s. Ze was met een vegan aanhanger op een app de calorieën aan het berekenen want ze moest 3 tussendoortjes eten om aan voldoende calorieën per dag te komen, die haalde ze bij lange na niet uit de drie hoofdmaaltijden die ze at.

Maar niet alleen de maaltijden zijn in de loop der jaren veranderd. We hebben ook veel nieuwe collega’s gekregen. Sommigen zijn nog steeds of weer opnieuw vrijgezel. Ze vinden elkaar in verhalen over uitgaan, datingssites en tinder. Het bracht mij terstond op het idee om een app te maken waarin je kon Swipen bij solliciteren. Leuke baan, naar rechts. En als de rekruteer dat dan ook doet, heb je elkaar zo gevonden. Het idee werd enthousiast ontvangen, ik moest er maar eens patent op vragen.

Lekker hapje

Tussen de happen door kwam er nog veel meer lekkers op tafel. Virtuele lekkere hapjes wel te verstaan. Het begon allemaal bij een verhaal over de ontmoeting in het afgelopen weekend met een mannelijke vroegere klasgenoot, waar mijn collega gedurende de hele lagere schoolperiode zwaar verliefd op was. Een van de andere collega’s had op dezelfde school gezeten en dus moest er gegoogeld worden over hoe “Keesje” er nu uit zag. Laten we zeggen dat hij niet op Brad Pitt leek, en ook niet zoals verzucht werd “op Sauvage...”.

“Wie is Sauvage”, vroeg ik boven mijn lepel dampende kippensoep.

“Ken jij Sauvage niet?” Hup weer Google op tafel en daar was hij. “Oh, dat is Jonny Depp”, ik kreeg het er niet warm van. Maar daarna kwamen we los, Richard Gere, George Clooney, Ryan Gossling, onze maaltijd werd steeds smeuïger.

Robot

Opeens viel mijn blik op het leuke tasje waar mijn doosjes collega haar lunch in had meegenomen. Het was een stoffen koeltasje. “Met allemaal robotjes”, zei ze. “Ik verzamel robots”. Mijn fantasie sloeg direct op hol, mijn collega is namelijk alleenstaand met twee tieners, schoolgaande kinderen die vast niet meer met een robot spelen. Dat moesten dus andere robots zijn… Genoeg voer voor een volgende eetgelegenheid met dit clubje collega’s maar dan beter ’s avonds met gedempt licht en een wijntje voor de liefhebbers. Dan komen de tongen wel los en heb ik weer voer voor een volgende column.

 

Onderaards – deel 6

Posted on by in Verhalen | 2 Comments

grot

wat vooraf ging: Op dag 1 staat een kanotocht op het programma, na de lunch krijgen Thom en Karin ruzie en hun kano slaat om. Na een korte pauze wordt de tocht hervat… maar dan blijkt Thom verdwenen te zijn…

De kano’s glijden terug het kabbelende water in. De sfeer is gelaten. Ik mis Thom niet maar vind het toch ook maar niks dat het team niet compleet is. Het is tenslotte een teambuildingsuitje.
We blijven nu als groep bij elkaar. De rivaliteit onderling is verdwenen. Gestaag gaan de peddels in en uit het water. Wat dat betreft zijn we even één team. Het raakt me dat iedereen toch aangeslagen is door wat er is voorgevallen.

Mijn handen doen zeer, ik heb blaren. Karin zit voorin en aan haar opgetrokken schouders zie ik dat zij ook vanuit haar tenen inspanning levert om deze laatste kilometers te volbrengen.
Eindelijk zien we een groot aantal kano’s op de oever liggen. Mannen met het logo van Adventure World stapelen de lege kajaks op de daartoe bestemde aanhangwagens met ijzeren rekken. Er kunnen wel twintig kano’s op.
Ik zie onze bus al staan en hoop dat het niet ver rijden is naar ons hotel. Het verlangen om onder een lekker harde, warme douchestraal te staan is enorm, maar strijdt met de behoefte van mijn vermoeide lichaam om even op bed te gaan liggen en een uurtje te slapen.
‘O, ik ben kapot’, zucht Moniek terwijl ze in de stoel naast mij aan de andere kant van het gangpad ploft.
‘Anders ik wel’, zegt Kelly die naast haar gaat zitten. “Het lijkt zo simpel, maar dat viel toch vies tegen.’
‘Wat een gedoe hè, met Thom?’
‘Het blijft gewoon een klein kind. Als hij even niet alle aandacht krijgt dan gaat hij klieren’, beaamt Kelly.
‘Dat was toch één van de redenen van Paul om een teambuilding te organiseren’, zegt Moniek.
Nu word ik toch wel een beetje nieuwsgierig maar wil dit niet laten merken.
Ik was er namelijk van uitgegaan dat de teambuilding bedoeld was om elkaar beter te leren kennen omdat er onlangs een aantal nieuwe mensen was aangenomen. In een bedrijf dat valt of staat met creativiteit is een goede sfeer belangrijk. Dat komt het proces van het ontwikkelen van ideeën ten goede.
En aangezien Thom en Paul compagnons zijn, had ik niet het flauwste vermoeden dat Thom niet zo goed lag in de groep.

‘Thom is…’
‘Ssst’
Op dat moment stapt Karin de bus in, op de voet gevolgd door Paul. Ik zie aan haar rode ogen dat ze gehuild heeft. Als onze ogen elkaar kruisen, slaat ze haar blik neer en buigt haar hoofd een beetje waardoor haar losse haren voor haar gezicht vallen. Ze draait direct naar links en gaat op een tweepersoon plaats zitten waar Paul naast haar plaats neemt.
Hun hoofden buigen zich naar elkaar en ik voel een rare steek in mijn buik.
Vermanend spreek ik mezelf in stilte toe. Wel erg ongepast om nu jaloers te zijn. Als afleiding kijk ik naar buiten en sluit mezelf af voor wat er in de bus gebeurt. Buiten meren nog meer kano’s aan. Alleen van kanoverhuurbedrijven. De meesten mensen stappen lachend uit maar de vermoeidheid is uit hun stramme lichaamsbewegingen duidelijk af te leiden.

Iedereen is blijkbaar al ingestapt want de deuren van de bus worden gesloten en de bus trilt onder het starten van de zware dieselmotor. Het is een beetje langs me heen gegaan.
Ik sluit mijn ogen, heb geen zin om deel te nemen aan de geforceerde gesprekken die gevoerd worden om de sfeer enigszins om te buigen. Als mijn naam valt, doe ik net alsof ik slaap.
De vermoeidheid slaat toe. Ik ben werkelijk even weggedommeld want ik word zachtjes wakkergeschut door Evelien.
“Wakker worden Doornroosje, we zijn bij het hotel.”
Stijf kom ik overeind, mijn hele lijf doet zeer. Dat belooft wat voor morgen.
Met stramme benen ga ik het trapje af. Waarom zijn de treden in zo’n bus altijd zo hoog?
Ik sluit aan bij de anderen die bij de receptie op hun sleutel wachten. De receptioniste noemt onze achternamen en ik ben opgelucht als ik hoor dat ik een kamer deel met Moniek.

 

Onderaards – deel 3

Posted on by in Verhalen | Leave a comment

grot

Wat vooraf ging…
Saskia is inmiddels met haar collega’s bij Adventure World waar gestart wordt met de eerst uitdaging: een kanotocht over de Ourthe. De eerste krachtmeting begint en niet alleen op vaargebied.

 

Ons groepje staat aan de waterkant en een instructeur legt uit hoe de kano’s werken. We zitten met twee personen in een kajak. Onze spullen gaan in een afsluitbare emmer en terwijl de man de kano vasthoudt, stap ik met één been in het wiebelende ding. O, niet omslaan alsjeblief, prevel ik in mijn hoofd. Dat zou een afgang zijn.

Gelukkig kan ik mijn evenwicht bewaren en zak neer in het stoeltje.
Wouter neemt achter me plaats. Onze ICT man, zou hij net zo handig zijn met roeispanen als met zijn laptop?
Thom kruipt met Moniek in een kano, Paul met Kelly, Brian met Linda, Marco vormt met Karin een team en als laatste stappen Evelien en Kees in hun bootje. Dat schommelt gevaarlijk en Evelien gilt. Kees heeft een duivelse grijns op zijn gezicht. Hij weet heel goed waar hij mee bezig is, de rotzak.

Er zijn twee parcours om te kajakken. We nemen de lange van 15 kilometer. In Petit Han is een stop voorzien voor de lunch. Dat is drie kilometer en is dus goed te doen voor de eerste stop. Wouter duwt met zijn peddel tegen de kant en we proberen een ritme te vinden. Al snel merk ik dat Wouter nog nooit eerder aan kanovaren heeft gedaan. Hij kan niet sturen en steekt zijn peddels precies op het verkeerde moment in het water. Bij zijn onhandige pogingen om de steel te draaien zodat het blad goed in het water komt, schept hij liters water in de kano. In een mum van tijd is mijn spijkerbroek zeiknat. Paul ligt dubbel van het lachen in zijn kajak als hij mijn wanhopige gezicht ziet.
‘Oefening baart kunst Wouter’ spoort hij hem aan. ‘Laat je leiden door Saskia, zo te zien heeft zij het al eerder gedaan’.
Paul en Kelly bewegen synchroon en in een mum van tijd liggen zij al aan kop. Thom en Moniek hebben het juiste ritme ook nog niet gevonden. Thom schreeuwt het ene bevel na het andere naar Moniek, die laconiek terugroept dat ze wel bij hem in dezelfde kajak zit en dus niet zo hard hoeft te roepen. Als hij niet ophoudt met het maken van de ene vernederende opmerking na de andere, legt Moniek demonstratief haar peddels stil en laat Thom alleen het zware werk opknappen.

Ondertussen is de zon al hoog aan de hemel en loopt de temperatuur aardig op.
‘Wacht even Wouter’ zeg ik over mijn schouder. ‘Even mijn trui uittrekken’.
Het bootje schommelt gevaarlijk als ik me uit mijn natte sweater wring maar Wouter is zo slim om stil te blijven zitten, peddels uit het water.
Nu er niemand in de buurt is maak ik van de gelegenheid gebruik om even de techniek uit te leggen. Ik rep geen woord over de onervarenheid, wil Wouter niet voor zijn hoofd stoten maar hang een verhaal op van hoe ik ooit geleerd heb om zo handig mogelijk te roeien om spierpijn en blaren te beperken.
Dankbaar neemt Wouter de uitleg van Saskia in ontvangst, hij wordt al zo vaak op zijn kop gezeten door die van de ontwerpafdeling omdat hij niet de vlotste van het stel is. Omdat ze afhankelijk van hem zijn door zijn enorme kennis van de computerprogramma’s blijft het bij vriendelijke pesterijen maar toch. Hij wil vandaag bij die nieuwe geen flater slaan.

Terwijl ik hardop links, rechts, links, rechts roep, komt de kajak in gang. Het sturen is nog een beetje lastig want Wouter is sterker in zijn slagen dan ik en voor we het weten, zitten we met de punt in het riet aan de zijkant van de oever.
Voorzichtig duw ik met mijn peddel in het water naar de bodem maar het is toch dieper dan ik dacht.
‘Achteruit peddelen Wouter’ zeg ik over mijn schouder. Het lukt en we komen los.
We liggen dwars op de Ourthe en de punten van de andere kajaks botsen tegen ons aan, gelukkig draaien we in de juiste richting.
Na een halfuurtje hebben we een goed ritme gevonden en halen we de rest in.
We meren aan bij een strandje van kiezels waar Paul overdreven op zijn horloge kijkt.
‘Eindelijk’ roept hij ‘we vergaan van de honger, dacht dat jullie nooit meer kwamen’.
Hij heeft zijn spijkerbroek uitgetrokken en staat in een zwemshort op zijn blote voeten in het water, vloekend omdat de steentjes scherper zijn dan hij had voorzien.
Hij helpt door de kano’s het strandje op te trekken en geeft de dames van kantoor galant een hand om uit te stappen.
Moniek komt aangelopen in haar bikini, wat een lijntje denk ik jaloers. Ze stopt haar kleding in de emmer met het deksel en loopt op me af.
‘Ging het een beetje?’
‘Het was even zoeken naar het juiste ritme, maar we zijn een prima team hé Wouter?’
‘Ja, je bent een goede stuurvrouw’ zegt Wouter met een knipoog terwijl hij ook zijn natte trui uittrekt en in het gras te drogen legt.

‘Kom’ zegt Paul, ‘de rest zit al op het terras aan een Belgische pint’
We lopen achter hem aan en mijn natte spijkerbroek schuurt onbehaaglijk langs mijn benen.
Afgunstig kijk ik naar Kees die de pijpen van zijn safaribroek afritst. De dunne stof droogt zienderogen in de zon.
Ik heb mijn bikini onder mijn kleren en besluit af te wachten wat de andere dames doen. Het idee verder te moeten varen in die natte broek is niet zo aantrekkelijk.
De ober komt eraan met schalen belegde broodjes. Voor de liefhebbers is er ook soep maar gezien de temperatuur heeft niemand daar zin in.
Voor de zekerheid neem ik nog een Immodium en bestel een colaatje. De beste remedie tegen diaree volgens mijn ex.

 

Na de lunch gaan de vrouwelijke collega’s naar het toilet. Alleen Evelien houdt haar lange broek aan, hij is van katoen en al bijna droog. Kelly komt uit het toilet in een perfecte beach-outfit, een sportief bovenstukje met een short. Karin heeft een hemdje aan met spaghettibandjes en een korte broek.
‘Ben mijn bikini vergeten jammer genoeg’ zegt ze. ‘En jij?’
‘Ik heb geen korte broek meegenomen’ antwoord ik.
‘Heb je geen bikini bij je?’ vraagt Karin.
‘Jawel, heb ik aan,’ zeg ik aarzelend.
‘Nou, waar wacht je op meid, trek die natte zooi uit.’
‘Ja, Sas, kom op,’ spoort ook Kelly me aan.
Ik stroop de natte spijkerbroek naar beneden en trek mijn natte T-shirt uit. Karin wringt het uit boven de wasbak en vraagt of ik een plastic zak in mijn rugzak heb om de natte kleren in te doen.
‘Nee, ligt thuis bij mijn korte broek’ grap ik om mezelf een houding te geven.
Kelly laat haar blik over me glijden en kijkt me dan aan.
‘Kijk eens even in de spiegel, meisje. Waar zou jij je voor moeten schamen?’
Zo, die is raak. Dat eeuwige minderwaardigheidscomplex. Vijftien kilo ben ik afgevallen het afgelopen jaar. Het begon doordat Jeroen, mijn ex, steeds vervelende opmerkingen maakte over mijn gewicht. We hadden er steeds ruzie over want ik woog al zes jaar hetzelfde. Exact hetzelfde als toen we verkering kregen om precies te zijn. Ineens was mijn Rubenslichaam niet meer goed genoeg voor meneer. Hij wilde een maatje 38 en geen 46.
Hij was ook zelf begonnen met fanatiek trainen op de sportschool. Drie, vier keer in de week. Vele avonden zat ik alleen op de bank, steeds later kwam meneer thuis. Van de spanningen kreeg ik minder eetlust en verloor ik gewicht. Toen ik uiteindelijk in maatje 38 paste, had Jeroen me verlaten voor een grietje uit de sportschool.

‘Hallo, is daar iemand?’ Kelly wapperde met haar petje voor mijn spiegelbeeld.
‘Ja, sorry.’
‘Je ziet er hartstikke goed uit hoor, lekker bruin, juiste rondingen. Niks mis mee’.
‘Maar ik ken jullie nog maar net,’ probeer ik nog.
‘We gaan kajakken Sas, niet naar het naaktstrand. Iedereen vaart vooruit dus ze zien alleen je rug.’
Ze heeft me overtuigd en ik sla mijn handdoek beschermend om mijn nek. Lachend lopen we gearmd naar buiten.
Paul fluit en zegt dat we zo in de reclamecampagne kunnen voor badkleding die Pepper probeert binnen te slepen voor het nieuwe seizoen 2013.
‘Zou je wel willen hé, baas,’ roept Kelly koket. ‘Gaat je geld kosten hoor,’ en ze loopt overdreven heupwiegend het trapje af naar het kiezelstrand.
Thom kijkt van Kelly naar Moniek en dan weer naar mij. Zijn blik glijdt van boven naar beneden en schiet heen en weer tussen ons drieën.
De rillingen lopen over mijn rug, er is iets met die man. Dan verdwijnt de rare blik in zijn ogen en even denk ik dat ik het me verbeeld heb. Te veel naar enge films gekeken zeker.

Onderaards – deel 2

Posted on by in Verhalen | 3 Comments

grot

 

 

deel 2

Wat vooraf ging: Saskia is opgehaald door haar nieuwe baas voor het teambuildingsuitje. Ze komen net aan op de parkeerplaats van “Peppers” het reclamebureau.

Daar staat een bus klaar. De teambuilding begint direct met gezamenlijk vervoer. Het is een VIB-bus en de geur van koffie komt me tegemoet terwijl ik instap.
Het voordeel van zo’n VIP bus is dat je niet met twee naast elkaar zit maar in een ovale zitbank waardoor je met een groepje kunt kletsen. Snel overzie ik waar ik het beste kan gaan zitten, een plaats waar ik rechtdoor rijd om wagenziekte te vermijden. Ik zie een leuk plekje naast Moniek van de receptie.
‘Hoi Sas’ begroette Moniek me hartelijk. ‘Heb je er zin in?’
‘Goedemorgen Moniek, ik ben eigenlijk best zenuwachtig. ‘Dit is mijn eerste teambuildingsactiviteit en ik ben niet zo sportief aangelegd.’
‘Joh, maak je niet druk, het gaat om de gezelligheid’ zegt ze bemoedigend.
‘Nou daar zou ik maar niet zo zeker van zijn.’ Thom is net de bus binnengestapt en heeft de laatste woorden van Moniek op gevangen.
‘Dit is een serieuze aangelegenheid dames, en het komt echt aan op vertrouwen in elkaar om bepaalde proeven te doorstaan.’
Moniek en ik kijken elkaar even aan en ik voel de vage steken in mijn buik.
‘Goeie s’morges, deze morgen.’ Kees stapt in, grote rugzak in zijn hand. Hij draagt een kakigroene fleecetrui met mouwloos vestje erover en de bekende afritsbroek met tien zakken eronder. Hij heeft een petje op van een trekkersmerk en een flesje isotone-drank zit in het zijvak van zijn rugzak. Volgens mij heeft hij als jochie heel wat uren bij de scouting doorgebracht, hopelijk word ik bij hem ingedeeld.
Achter hem komt Brian door het gangpad gelopen. Hij ploft naast me neer. Brian heeft het sportieve kledingadvies letterlijk opgevolgd in zijn Adidas trainingspak. Het busje stroomt vol. Iedereen is op tijd, stiptheid staat hoog in het vaandel bij ‘Pepper’.

De chauffeur heet Michel en namens Pepper en de busmaatschappij heet hij ons van harte welkom.
‘Suggesties voor muziek en temperatuur van de airco zijn van harte welkom. Ik wens u allen een goede reis en voor later een vruchtbare teambuildig’. Hij is onze vaste chauffeur de komende twee dagen en regelt alles met de organisatie in de Ardennen.

De bus vertrekt en al snel zit iedereen gezellig met elkaar te kletsen. Moniek werkt al vanaf de start bij ‘Pepper’ en vertelt me enkele leuke anekdotes. Kees behoort ook tot het meubilair, zoals hij zichzelf lachend noemt en voegt smakelijke details toe. We lachen en waarschijnlijk toch iets te luidruchtig voor degenen die niet zo vroeg al op hun best zijn. Brian zit naast Thom aan een tafeltje van vier met Paul en Kelly. Omdat Brian en Thom in de achteruitrij positie zitten kruisen onze blikken elkaar.
Even dimmen Sas, spreek ik mezelf in gedachten toe. Je bent de nieuweling en eerst even de kat uit de boom kijken.

Bij Roosendaal verlaat het busje de snelweg en volgt een provinciale weg richting Antwerpen. Ik snap het niet zo goed maar als de chauffeur even later net over de grens bij een bakker stopt grijpt Paul de microfoon en zegt
‘Even jeugdnostalgie’.
‘Mijn moeder wilde nooit door België rijden zonder verse koffiekoeken’.
Het is 07.00 uur in de ochtend en de hele bakkerswinkel staat vol, mensen staan zelfs buiten in de rij. Ongelooflijk. Dat zie je in Nederland toch niet.
Op het pleintje voor de kerk stappen we even uit, benen strekken en rookpauze voor Thom en Karin.
Na een kwartiertje komt Michel met een paar zakken aanlopen.
‘Wie lust er allemaal koffie?’ vraagt Moniek.
Ik pak de bekertjes koffie van haar aan en enkele minuten later is iedereen voorzien. Overheerlijke geuren vullen het gangpad en al snel zit iedereen te smikkelen van een ovenverse koffiekoek. De mijne is van bladerdeeg met poedersuiker en roomvulling. Een dikke klodder dreigt eruit te vallen en snel lik ik hem op met mijn tong. Thom zit me broedend aan te kijken, ik word er een beetje ongemakkelijk van. Het duurt maar een seconde, dan lacht hij en zegt ‘zo te zien smaakt het wel hé dames? Ditmaal geen gezeik over – “ik moet aan mijn lijn denken”!’
Moniek zit onder de poedersuiker en probeert het van haar zwarte T-shirt te kloppen maar het wordt er niet beter op.
De blik van Thom hangt nu aan de borsten van Moniek en hij kijkt me brutaal aan als hij mijn blik vangt.
Snel kijk ik uit het raam, we rijden door enkele typisch Belgische dorpen. Alleenstaande huizen in allerlei bouwstijlen. Lange uitrekte dorpsstraten met vooral bakkers en apotheken.
Dan draaien we de snelweg op, richting Antwerpen.

Naast me zit Moniek te knikkebollen, even later rust haar hoofd op mijn schouder. Kees zit te lezen op zijn E-reader en Wouter zit op zijn Ipad te surfen op internet.
Paul, Thom, Karin, Brian en Kelly zijn in discussie over de laatste opdracht van een grote klant. Ik laat het gesprek aan me voorbij gaan en sluit ook mijn ogen.

Ik word wakker als de bus stopt op de parkeerplaats van een tankstation. Het is een groot tankstation en er staan veel vrachtwagens met dichte gordijntjes in de cabine. Zou je op zondag niet mogen rijden, vraag ik me af. We stappen uit. De dames lopen allemaal richting toilet. Paul ook maar sommige van de mannen verkiezen toch het wildplassen. Ik moet lachen om deze jongensachtige uiting van machogedrag.
De toiletten zijn redelijk schoon, valt niet tegen. Terwijl ik mijn handen was kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Oei, wat een wit smoeltje. Snel knijp ik wat in mijn wangen en vang nog net de lachende blik van Kelly terwijl ze achter me komt staan.
‘Laat geworden gisteravond?’ vraagt ze terwijl ze in haar tas rommelt.
‘Nee, niet echt maar slecht geslapen’ zegt ik.
‘Hier’ zegt ze en reikt me een kwastje aan. ‘Doe maar, een beetje kleur kan geen kwaad’.
Dankbaar pak ik het kwastje aan en brengt wat rouge aan op mijn bleke wangen. Het resultaat is direct zichtbaar en ik ben blij met deze attente nieuwe collega.
Nu nog wat lippenstift, deze zit in mijn broekzak en is een beetje zacht geworden van de warmte. Voorzichtig, om hem niet te breken, breng ik de lippenstipt naar mijn lippen en wrijf daarna de hoekjes van mijn mond schoon met mijn wijsvinger.
‘Je kan beter een kwastje gebruiken, kijk’ zegt Kelly terwijl ze perfect haar volle lippen kleurt. Het ziet er zo strak uit alsof ze eerst een potloodlijntje heeft getrokken.
‘Dat ziet er inderdaad veel netter uit’ geef ik toe en verontschuldig me dan dat ik alleen het hoogstnoodzakelijke heb meegenomen omdat ik een hekel heb aan een handtas. ‘Portemonnee en lippenstift zitten in mijn broekzak’ zeg ik terwijl ik op mijn zakken klop. ’En een kam gebruik ik nooit.’

We lopen terug naar de bus, we zijn de laatsten en worden hartelijk gepest.
Er wordt wat van plaatsen gewisseld en nu zit ik naast Kelly, John, Evelien en Brian. Allen werkzaam op de ontwerpafdeling.
Brian laat foto’s van zijn tweeling zien. Ze zijn twee. Schattig stelletje, een jongen en een meisje. Ze lijken sprekend op hun vader zo te zien. Zijn vrouw zit in de verpleging, werkt voornamelijk in de weekenden en Brian werkt een dag in de week thuis zodat ze geen oppas nodig hebben.
‘En jij Saskia, heb je kinderen?’

‘Nee, daar is het nog niet van gekomen’ antwoord ik.
‘Heb je wel een relatie?’ vraagt Brian.
‘Niet meer, na zes jaar hebben we er een punt achter gezet.’ zeg ik en probeer zo te klinken dat er geen vragen meer volgen.
‘Hoe kwam het?’ Opzet mislukt.
‘Als je er liever niet over wilt praten hoeft het niet hoor’ haast Brian zich te zeggen.
‘Hij had een ander’ zeg ik en dat zorgt voor een ongemakkelijke stilte.
Ik voel Thom naar me kijken maar het is Paul die me redt.
‘Jongens, geen vragenvuur voor onze nieuwe dame, ze zit nog in haar proeftijd, straks vlucht ze weg’ en breekt hiermee de spanning.
Het gesprek gaat over op vakanties en andere veilige onderwerpen en dan zijn we op plaats van bestemming. Het busje stopt voor een grijs hotelletje ‘La Passerelle’ staat er op de buitenkant. Er staan enkele auto’s. Aan de overzijde is ook een grijs gebouw, vrij modern, wat er blijkbaar bij hoort.
We stappen uit en pakken de spullen uit de laadruimte. Michel is al aan het inchecken. Ik deel mijn kamer met Moniek. Gezellig.
Er is niet veel tijd om onze kamer te bekijken want we moeten snel door naar het naburige dorpje voor de kano’s. Het hotel ligt aan een riviertje waar het water kabbelend voorbij stroomt. Dat ziet er nog redelijk rustig uit, stel ik mezelf gerust. Het zal allemaal wel goed komen.

Met mijn rugzak op schoot kijk ik uit het raam naar de prachtige omgeving. Zo dicht bij huis en zo anders. We rijden door het kleinste dorpje van België: Durbuy. Prachtig. Ik hoop dat we nog tijd krijgen om hier rond te lopen vandaag of morgen.
Even later komen we bij Adventure World. Een hoge klimmuur is behangen met jongens en meisjes in tuigjes die via gekleurde kleiachtige vormen zich omhoog werken.
Mijn buik trekt weer samen.

 

Onderaards – deel 1

Posted on by in Blog, Verhalen | 1 Comment

grotProloog

Pieter van Torre trekt de overall over zijn dienstkleding en zet de helm met lamp op die hij van het survivalteam van Adventure World krijgt aangereikt. Achter hem staat Max al klaar met zijn speurhond aan de lijn. De hond ruikt aan een spijkerbroek van de verdwenen Saskia en Moniek. Ze worden al vier dagen vermist na een teambuildingsuitje.
Hij knikt kort naar de instructeur en ze lopen naar de ingang van de gang die hen door het grottenstelsel zal leiden. De instructeur is een ervaren speleoloog en werkte op de dag van de verdwijning, sterker nog… hij heeft de groep begeleid op de tocht door de nauwe openingen naar de Romegrot.
De man die bij hen was, Thom, is terecht maar ligt opgenomen op een psychiatrische afdeling van het ziekenhuis totaal in de war. Van de meiden ontbreekt tot nu toe elk spoor.

Dag 1

Zaterdag 15 juni, 05.00 uur.

De wekker staat te piepen, ik mep met mijn hand het irritante geluid uit, sla het dekbed open en sta op. Een druk op de knop laat het rolluik langzaam omhoog kruipen en ik kijk naar buiten. Het ziet er droog uit. Ik loop de badkamer in, draai de douchekraam open en trek mijn nachthemd uit. Het warme water stroomt gewelddadig over mijn haren, gezicht en schouders. Ik ben zenuwachtig, straks word ik opgehaald voor een teambuilding in de Ardennen met mijn nieuwe collega’s van reclamebureau ‘Pepper’ waar ik sinds twee weken werk.Het bedrijf is drie jaar geleden opgezet door twee vrienden. Paul, een jonge knappe, zelfverzekerde dertiger die ondanks zijn jolige voorkomen respect afdwingt bij het personeel. En de rustige Thom, verantwoordelijk voor de financiën.
Met nog twee administratieve medewerkers, een receptioniste, een zestal ontwerpers en een ICT-er en mijn aanstelling als managementassistente is het team weer compleet. Er waren enkele wisselingen geweest en daarom heeft Paul besloten dat het een leuk idee zou zijn om een teambuildingsdagje te organiseren in de Belgische Ardennen om elkaar op een sportieve wijze beter te leren kennen.
Zeer spannend allemaal en ik ben vannacht al een paar keer naar het toilet gemoeten van de zenuwen want ik moet niets hebben van smalle wandelpaden op heuvelachtig terrein en sporten is mijn ding niet. En in donkere vochtige grotten tussen allerlei ongedierte kruipen trekt me al helemaal niet. Wat zou ik mezelf graag ziekmelden, maar dat is natuurlijk ondenkbaar.

De douche heeft me goed gedaan en terwijl ik me afdroog bedenk ik wat ik aan zal trekken. Sportieve kleding stond er op de uitnodiging. Maar ik vertik het om een campingsmoking aan te trekken. Gewoon een stretchspijkerbroek, T-shirt en mijn favoriete sweater van Superdry lijkt me wel geschikt.
Snel smeer ik een paar boterhammen op, zet een mok onder het Nespresso apparaat en giet melk in de opschuimer. Ik moet toch proberen even wat te eten. Na het ontbijt prop ik snel wat schoon ondergoed, een regenjack, badlaken en waterschoenen in de rugzak die ik gisteravond nog even bij mijn broertje ben gaan lenen. Twee flesjes water en een paar evergreens zijn mijn noodrantsoen. In een kleine trolley zitten nog extra kleren, een leuk jurkje en pumps voor het diner, toilettas en nachthemd.
Buiten toetert een auto en ik kijk door het raam. Paul staat beneden in zijn glanzende BMW op me te wachten.

Vlug spuit ik nog wat parfum op, pak mijn sleutelbos en zonnebril en twijfel even of ik mijn mobieltje zal meenemen. De Iphone is gloednieuw en ik heb er lang voor moeten sparen. Ik besluit het ding niet mee te nemen en loop snel met mijn bagage de voordeur uit voor ik me bedenk.
‘Goedemorgen schoonheid, wat ruik je lekker’, begroet Paul me terwijl hij de deur van zijn auto galant voor me openhoudt en mijn spullen aanpakt. Hij heeft gelukkig ook een spijkerbroek aan en een sportieve trui.
‘Ook goedemorgen’ antwoord ik enigszins overdonderd. Zo amicaal, ken hem net.
Er klinkt muziek van de Style Council door de boxen en ik zak heerlijk weg in de luxe lederen stoelen.
‘Zit je goed? Dan vertrekken we.’
‘Ja dank je’ antwoord ik en kijk naar buiten. Paul is gelukkig niet zo’n prater zo vroeg in de ochtend. Handig voegt hij in en geeft een stoot gas. De auto glijdt vooruit en binnen een kwartier rijden we het parkeerterrein op van kantoor.