­

Archives for dieet

Van de Dikke naar de Dunne – week 7

Posted on by in Blog | 1 Comment

De tijd gaat snel ondanks dat ik thuis zit. Het is alweer 7 weken geleden en inmiddels ben ik 16 kg afgevallen. Afgelopen week kocht ik een nieuwe broek en truitje in maat 46! En dan te weten dat ik een volle vuilniszak heb gevuld met kleding maat 54. Ongelooflijk.

Gewoon eten

Ik heb asperges gegeten met een stukje zalm, een keer macaroni en eet nu bijna elke avond hetzelfde als mijn gezin, maar natuurlijk wel in kleinere porties en zonder de aardappelen. De vrijdagse friet sla ik over. Omdat ik momenteel mantelzorger ben voor een goede vriend die in het gips zit, rijd ik vrijdags op het friettijdstip met hem en zijn moeder naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen. Tegen de tijd dat hij uit het gips is, zal ik wel eens kijken of ik het aandurf om een paar pijltjes friet uit te proberen.

Showtime

Want dat is het steeds, durven experimenteren met eten. De ochtenden breng ik nog steeds door in de buurt van het toilet. Dat is ook de reden dat ik van de bedrijfsarts nog twee weken thuis mag werken en de bedoeling is om 1 mei op kantoor te starten. Over kantoor gesproken; donderdagmiddag was ik in Middelburg. Een warm welkom van mijn collega’s in de grote kantoortuin. Iedereen kwam naar me toe en ik werd van boven tot onder bekeken hihi. Showtime! Ze hadden me al zes weken niet meer gezien en dankbaar nam ik de vele complimentjes in ontvangst. Thuis zien mijn drie mannen me elke dag en dat is dan toch net even anders.

Ons Zeeuwen bin niet zuunig

De kantoorschatjes hadden ook een inzamelingsactie gehouden voor een nieuwe outfit. Ik was er verlegen van want ik kreeg maar liefst 160,00 euro om te gaan shoppen. Ik ben er al dagenlang beduusd van. De spreuk “Ons Zeeuwen bin zuunig” was hier niet van toepassing. Woorden schieten te kort. Dankjewel dekt de lading niet.

Lachspieren

Afgelopen dinsdag was ook mijn eerste in de reeks van 8 sportuurtjes in de Obesitaskliniek. Onder begeleiding van twee fysiotherapeuten en samen met acht lotgenoten leggen we een spierversterkend sportparcours af. Er staat een leuk muziekje op en na een opwarming van 10 minuten moeten we steeds 2 minuten bepaalde oefeningen doen en dan weer doorschuiven naar de volgende. Ondanks mijn jichthand kon ik gelukkig aan bijna alles meedoen. Het leuke is dat er geen fitnesstoestellen gebruikt worden, maar simpele oefeningen die met enige improvisatie ook thuis uitgevoerd kunnen worden. We zijn natuurlijk nog niet zover dat we in strakke fitnesspakjes aan de start staan maar enige sportkleding zou gepast zijn. Er was een dame bij die in een zonnejurkje met spaghettibandjes tijdens de opwarmingsronde tegenover mij plaatsnam op de roeimachine. Ze had een peervormig figuur. Bij elke roeibeweging werd haar jurkje omhoog geblazen. Ik kon tot in Brussel kijken en het uitzicht blies me van mijn ligfiets. Met grote moeite probeerde ik mijn blik hoger op haar vriendelijke gezicht te richten en haar bemoedigend toe te lachen. Want de grijs op mijn gezicht werd steeds groter. Gelukkig ging het fluitje van onze coach. Volgende week kies ik een toestel naast haar uit.

 

De maat is VOL – deel 9 – Brengen scherven geluk?

Posted on by in Blog | 1 Comment

Vandaag is mijn wekelijkse vrije dag en legt de bakker altijd een volkoren abdij brood voor me weg. De bakker is al om 7.00 uur open maar dan kan dit heerlijke brood nog niet gesneden worden omdat het te warm is. Het is een rond stevig maar mals brood met een knapperige korst waar een beetje witte bloem over gestrooid is.

 

 

Ik ken geen enkele andere bakker die dit overheerlijke brood bakt. Ik had me vanmorgen gewogen en er was een kilo af, vier nu in totaal sinds deze blog. Het gaat langzaam, maar door de terugkerende problematiek met ontsteking van mijn hielbot zit sporten er helaas nog steeds niet in.

Terwijl ik voor de vitrine stond te kijken naar de heerlijke Belgische koffiekoeken en taartjes, weerstond ik de verleiding, ondanks mijn knorrende maag.
Bij de charcuterieafdeling bij dezelfde bakker, weerstond ik de heerlijke salades en vers gemaakte chocopasta. Braaf kocht ik Toscaanse kipfilet en dieetsalami en besloot mezelf te trakteren op een fles biotomatensap. Ik was namelijk veel te blij met die teller op 118. (Ja… ik ben bij het begin niet helemaal eerlijk geweest toen ik zei dat ik 120 woog maar dat paste zo mooi bij de metafoor naar de maximale snelheid op de weg!).  Dus, voor jullie -2 maar voor mij -4.

Thuisgekomen verzamel ik mijn boodschapjes en stap uit mijn auto. Pats, de glazen fles met tomatensap glijdt uit mijn armen en spat in vele stukken uiteen naast en rond de wielen van Gérard zijn auto. Koud dik rood sap drupte over mijn blote voeten. Je zou je in een thriller wanen.
Heb ik weer. Is dat nou mijn beloning voor mijn sterke gedrag?

Ik snel naar binnen, vul enkele emmers met water en smijt het als een volleerde schoonmaakster over de straatstenen. Dom dom dom. Het glas vloog alleen maar verder onder de auto die ik dus ook niet meer kon verzetten zonder er met de banden doorheen te rijden.
Intussen komt de buurman voorbij, 70 is hij en loopt iedere ochtend wel 20 kilometer terwijl de hele straat nog in diepe slaap is. “Goed bezig buurvrouw” roept hij, in de veronderstelling dat ik de auto van mijn man aan het wassen ben. Had ie nog nooit gezien, zal ie ook nooit te zien krijgen.

Verwoed ben ik in de weer met de tuinslang. Ik ga de straat maar schoonspuiten, al die kleine stukjes glas de afvoerput in voordat ik in mijn vingers ga snijden met het oprapen. Slim slim slim.
Een uur later zet ik mijn tanden in het heerlijke verse knapperige brood.  Ik denk dat ik vandaag stiekem toch wel calorieën heb verbrand met mijn glazen accidentje. Brengen scherven geluk? De weegschaal zal het uitwijzen. Wordt vervolgt.

De maat is VOL – deel 5 – Dipje

Posted on by in Column | 4 Comments

Sinds mijn operatie op 4 mei jl. kan ik niet zelf om boodschappen, en kan ik ook geen lekkere koekjes snaaien. Met gips en al ben ik op de weegschaal gestapt 119. Niet slecht, evenveel als van voor mijn ingreep maar nu met gips. Wat weegt een gipsbeen been eigenlijk?

 

 

 

Mijn lieve vriendin is op 12 mei heengegaan, na een zeer dappere strijd. Zij was de motivator om aan deze afvalrace te beginnen, immers ik had mijn eigen gezondheid in de hand en deed niks, terwijl haar de wapens werden ontnomen.

Ik dacht altijd dat ik geen troosteter ben, maar deze week toch echt WEL. Mijn lichaam schreeuwt om zoet.  We habben nog een klein stukje van de paashaas in de koelkast liggen maar nu niet meer. Gisteren bij bij de koffietafel na een ontroerende afscheidsdienst deed ik suiker in mijn koffie, ik dronk wel vier kopjes. En zette mijn tanden in een Belgische koffiekoek. ’S Avonds at ik een moorkop en lag de hele nacht met opkomend maagzuur in bed. Gelukkig werd er dus van bovenaf ingegrepen, ben jij dat Greet? Dit dipje zal me niet kwalijk worden genomen denk ik zo. Vandaag zal ik me herpakken, ik heb het jou en mezelf beloofd.