Een dag voor grote dag, de dag dat ik een mini-gastric bypass operatie zal ondergaan is het wel weer tijd voor een blog dacht ik zo. Al is het maar omdat mijn man aan een overheerlijke Belgische koffiekoek zit en ik even dringend iets anders moet doen, iets leuks. Dus even schrijven.

De afgelopen weken had mijn besluit om me te laten opereren een behoorlijke impact gehad. Ik had een man aangereden (zijn eigen schuld, stond het verkeer te regelen in de regen in het donker in een zwarte jas. Gelukkig reed ik heel langzaam maar hij viel toch voorover op mijn motorkap dus ik was heel erg geschrokken). Daarna had ik per ongeluk vloeibare boter in plaats van mayonaise (knijpflessen identiek) in de rauwe witlofsalade gedaan en zo op tafel gezet. Hilarisch moment toen Gérard een hap nam en direct uit tufte. En toen ik bij mijn moeder ging douchen omdat onze douche gerenoveerd wordt na een lekkage, pakte ik op de tast (bril lag in de woonkamer) een flesje deodorant. Dat dacht ik tenminste toen ik met de roller onder mijn oksel bewoog. Tot ik een sterke citroengeur rook: had ik een anti-muggenroller gebruikt! Het moest allemaal niet te lang meer gaan duren.

Vorige week vrijdag startte mijn pré-dieet. Hier was ik natuurlijk niet goed op voorbereid. Ik had geen boodschappen meer gedaan en ik moet koolhydraat-arm eten. Geen brood, aardappelen, pasta maar erger nog, ook geen fruit! Het ontbijt wist ik wel in elkaar te draaien met een omelet van twee eieren en twee tomaten. Smaakte heerlijk en de gebruikelijke latte macchiato past gelukkig in het dieet.

Het punt was dat ik driemaal daags yoghurt of drinkyoghurt, kwark en karnemelk moet nuttigen. Ik stopte dus net voor Middelburg bij een pompstation. Gelukkig vond ik daar Vifit drinkyoghurt 0% vet en een bakje magere boerenyoghurt met zemelen bovenop. Voor de lunch zou ik op mijn werk wel een tonijnsalade bestellen. En voor het avondeten had ik de perfecte oplossing:  de wekelijkse frietdag werd door mijn omzeild door een afspraak bij de kapper rond etenstijd. Goed bezig!

Aangekomen op kantoor liet ik trots mijn aankopen zien aan mijn collega die aan het lijnen is. “Ik denk niet dat je muesli mag eten hoor, dat zijn ook koolhydraten”, zei ze. “En je mag toch geen fruit, terwijl dit frambozendrank is.” We bestudeerden het etiket. Ik mag 3,5 gr koolhydraten. Het was erover. De zemelen kiepte ik in de prullenbak en at de zure waterige yoghurt op. Mijn ogen lonkten naar het droppotje op het bureau van mijn collega. Wat zou dat lekker zijn, zo’n heerlijk Engels dropje, om die vieze smaak te verdrijven. Ik weerstond de verleiding, mede gesteund door de aanwezigheid van mijn collega die weet dat ik niet mag snoepen. Gelukkig smaakte de tonijnsalade (zonder dressing) redelijk goed doordat mijn drie favoriete mannelijke collega’s hun gewoonlijke vrijdagmiddag conference opvoerden. Ik bleef er bijna in. Eén van hen heeft overigens ook een gastric bypass operatie gehad en is mijn buddy. Hij sprak mij nog bemoedigend toe en bij elk moeilijk moment denk ik even aan hem. (Sorry Gérard).

De rest van de week ging goed nadat ik zaterdags meer dan een uur bij de Appie alle etiketten had bestudeert. Ik kon de week goed doorkomen met allerlei soorten en merken yoghurt en magere kwark en ’s avonds lekker kip of vis met gewokte groenten. Handig in een elektrische wokpan terwijl op de kookplaat de drie pannetjes voor mijn gezin pruttelden.

Ook groen licht gekregen van mijn cardioloog die heel trots op me was en me ook bemoedigend toesprak. Zo lief. Gesterkt door haar woorden maakte ik alvast 1 liter koolhydraatarme tomatensoep, helemaal fijn met de staafmixer en in vijf kleine bakjes ingevroren. Klaar voor gebruik als ik terug thuis kom uit het ziekenhuis. De rest van de week stonden er ’s avonds nog leuke dingen op het programma  zoals een bioscoopje met een vriendin (Green Book – moet je zien!) en concert van Tears for Fears in Lotte Arena. Shout shout let it all – nou dat heb ik lekker gedaan hoor. Ook onze favoriet Women in Chains werd gebracht, memories aan onze trouwdag. Dit nummer staat namelijk onder onze trouwfilm gemonteerd. Op mijn werk nog goed verwend door lieve collega’s met leuke kaartjes en geschenkjes. Wat doet dat goed! Ik ben dankbaar. En… ik ben er klaar voor. Van de dikke naar de dunne.