Archives for GBP-operatie

Van de Dikke naar de Dunne – week 12

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Wat vliegt de tijd. Twaalf weken alweer, en er is een mijlpaal bereikt! Nullen in het venster. Mijn gekoesterde cabriootje heeft me 200.000 veilige kilometers bezorgd….. En jawel, de weegschaal staat op 100 dames en heren. De psycholoog van het Bariatrisch Centrum vroeg me afgelopen dinsdag wat mijn streefgewicht was. Ik zei dat ik het niet wist. Dat is natuurlijk geen gewenst antwoord voor een psycholoog.

 

Bezinning

Op drie andere manieren probeerde ze erachter te komen wat mijn einddoel was. Welke kledingmaat ik nastreefde. Daarover kon ik kort en krachtig zijn. Een gezond BMI en daar hoort een gezond gewicht bij. En dat is voor mij niet in concrete cijfers uit te drukken. Als mijn lijf over een jaar stopt met afvallen en de weegschaal staat op 85 dan ben ik tevreden. Staat de weegschaal op 80 dan ook, staat hij op 75 en ik heb het altijd koud en ben altijd moe; dan niet. Ik ben er niet zo mee bezig. Daarna vroeg ze hoe ik me voelde met die 19 kg die er af was. “Goed”, antwoordde ik. “Maar hoe voelt dat vanbinnen?” “Ook goed”. Tja, wat moet ik daar nu op antwoorden. Ik voel het verschil als ik de trap op loop, of als ik buiten een verre wandeling maak. Als ik me omdraai in bed, als ik de armleggers van mijn bureaustoel naar binnen moet bijstellen. “Wat doet het met je?”. Het lijkt alsof GOED niet goed genoeg is. Voor mij wel. Normaal gezien mag je drie tot vier keer naar de psycholoog. We spraken af dat ik zou bellen als ik problemen zou ondervinden met mijn veranderende lichaam of problemen zou krijgen in eetgedrag.

 

Eetgedrag

Ik ben me bewust van mijn veranderde maagje hoor. Ik eet kleinere porties maar probeer ook zo normaal mogelijk te leven. Ik maak andere keuzes. Als ik ga lunchen, bestel ik soep. Dat kan ik op en is eten en drinken tegelijk. En ’s avonds eet ik met mijn gezin mee, soms neem ik wat anders omdat ik daar zin in heb. Gewokte spinazie met stukje zalm vind ik heerlijk en de rest niet. Voorheen deed ik dat niet zo gemakkelijk, iets alleen voor mezelf maken maar nu dus wel. En gisteren kwam ik voorbij bakker Dudok in Roosendaal. In de vitrine lagen nog twee Roosendalertjes. Gérard is er gek op. ’s Avonds maakt ik hem blij met 1,5 Roosendalertje en ik was blij met een halve. En nog blijer was ik dat hij het songfestival niet hoefde te zien.

 

Sporten

Op mijn werk is er een nieuwe collega gestart. Ze had ruim een jaar geleden ook een GBP ondergaan. Ze was zo slank als wat en het zag er allemaal stevig uit. “Ik ga drie keer per week sporten; krachttraining”, zei ze en voegde eraan toe dat ze sporten voorheen haatte. Er is dus hoop. Ik ga nog enkele weken naar het sportklasje in Pand 7 en meldt me dan aan bij mijn fysiopraktijk voor het zwaardere werk onder begeleiding. Afgelopen week was weer een leuke sportles. Strandjurkje was opeens weer van de partij. Opnieuw zat ik tegenover haar op de ligfiets. Het jurkje wappertje nog altijd vrolijk naar boven en het uitzicht was hetzelfde. Ik draaide mijn hoofd naar links want er speelde weer een hele film in mijn hoofd af. De coach, die mijn blogs inmiddels ook leest durfde mij niet aan te kijken. Op de een of andere manier kregen we het over ondergoed en noemde ze de taille-slips van de Hema van organisch katoen. Hint Hint. Ik had diep respect voor een meneer die nog steeds aan de maat is maar inmiddels dus al 40 kg was afgevallen. Hij hield 2 gewichten van 20 kg in zijn handen en liep er daarna mee naar het rek. Ik zag het verschil in lopen toen hij die gewichten vasthad. En op zulke momenten ben ik heel dankbaar dat een gpb operatie een mogelijkheid is voor mensen net als ik, die het niet gelukt is om met wat voor diëten, sportscholen en andere manieren gewicht te verliezen. Je ziet de blijdschap op de gezichten van mijn medesporters daar in Pand 7. Het zou zo fijn zijn als mensen er niet zo over zouden oordelen. De mensen die na de operatie zich daar aanmelden om te sporten zijn allemaal gemotiveerd om deze nieuwe kans op een gezond lichaam te koesteren en te onderhouden.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 1

Posted on by in Blog | 11 Comments

Help ik ga vreemd

Een week na mijn GBP operatie (Gastric Bypass Operatie) is het weer wel tijd voor een Blog. Ik moet eerlijk bekennen dat het eerder ook niet gelukt zou zijn om achter mijn laptop te kruipen. De operatie is goed gegaan. Alleen is het geen mini-GPB geworden zoals met mijn chirurg was afgesproken. Ik moest om 06.30 binnen zijn in het Bravis Ziekenhuis Bergen op Zoom. Het was erg leuk om een oud-collega van het ziekenhuis in Roosendaal daar aan te treffen bij de receptie want mezelf laten opereren in een ziekenhuis dat in mijn 21 jarige carrière bij Franciscus Ziekenhuis Roosendaal de concurrent was, voelde als vreemdgaan. De operatie zou om 8.30 zijn dus twee uurtjes door zien te brengen in zenuwland. Ik lag op afdeling F8 met uitzicht op de snelweg en de mooie witte villa in Landgoed Lievensberg. Tot mijn verbazing waren het gewone bedden, terwijl alles in de obesitas kliniek extra large is: de stoelen, het toilet. Voor de zwaardere obesistaspatiënten waren deze bedjes erg smal.  Een ontevreden patiënt had dit ook extra extra extra large op het whiteboard geschreven.

Last minute

Om 8.00 uur lag ik nog op F8 kamer 12 en vroeg aan de verpleegkundige of ze me toch niet vergeten waren, straks kwam ik nog te laat op mijn eigen operatie! Om 8.15 werd ik dan door twee stagiaires naar de lift gereden.  Op de voorbereidingskamer aangekomen was iedereen in rep en roer. “U bent wel erg laat beneden mevrouw nu moeten we ons haasten”, zei de anesthesioloog. “Ik was hier om 6.30 uur dokter dus aan mij ligt het niet.” Een aardige OK-assistent stelde zich voor en probeerde een infuus te prikken terwijl hij zei dat hij de hele operatie niet van mijn zijde zou wijken. Hij gaf me een voorverwarmde deken want ik lag te klappertanden van de kou, en stelde me gerust. Oké Elles, adem in adem uit, alles komt goed…
Toen kwam de chirurg. “Dag mevrouw van Opdorp, ik ben dokter x en ga u zo opereren. U krijgt een GBP.” Ik was nog helder en zei: “Nee dokter, ik krijg een een mini-GBP?” Hij keek me aan en zei zeer beslist: “Nee, mevrouw een gewone.” Ik had ook gehoord dat er een mevrouw Jansen op de voorbereiding was gereden dus zei voor de zekerheid mijn volledige naam en geboortedatum en vervolgde dat ik met dokter S bewust voor een mini-GPS had gekozen. Dokter X tilde mijn operatieshirt op, keek eronder en zei “Nee hoor u bent niet dik genoeg, dan moet je zeker BMI 50 hebben.”  Na een uitleg dat een eventuele darmhernia voor kan komen met 3% kans bij een mini en ten opzicht van 5% kans bij een gewone GBP liet ik het maar gebeuren. Je hebt weinig keus als het narcose kapje al boven je neus zweeft.

Pijnscore

Terug op mijn kamer had ik vreselijke pijn in mijn rug. Schuin tegenover me lag een vrouw te huilen “ik durf niet meer, ik wil niet meer”, een half uur later stond haar bedje er niet meer…
De pijn was niet te harden. Zetpillen paracetamol van 1000 mg hielpen niet. Ook de volgende dag nog steeds rollen van de pijn. Ik liep dapper met mijn staf op wielen (infuusstandaard) zo waardig mogelijk over de gang. Heen en weer. Bewegen zou de enige remedie zijn om het gas dat ze ingespoten hadden voor de laparoscopische ingreep, te laten verdwijnen. Tijdens de medicatieronde zorgde ik op tijd terug in bed te zijn. “Wat is uw pijnscore mevrouw”, vroeg een jonge verpleegkundige die zich oppermachtig voelde achter haar supersonische en hypermoderne rijdende digitale medicatiekar. Het had zo van Starwars kunnen komen. “Een zes”, zei ik. “ik lig al twee dagen te rollen van de pijn.” Stoïcijns antwoordde ze dat een operatie altijd pijn doet.

Ik glimlachte zo lief mogelijk naar haar en zei: “Dat weet ik zuster (gelukkig hadden we geen bloedband) maar het moet toch mogelijk zijn om de pijngrens naar een acceptabele 3 te brengen en dat lukt niet met die paracetamol”, zei ik. Maar ze hield vast aan haar machtspositie en verrekte me iets sterkers te geven. Ze had eerder die ochtend ook al een flinke discussie gehad met mijn 87-jarige overbuurvrouw die opgenomen was voor een nierbekkenontsteking. Die dame had ’s nachts een doseer pomp gekregen die elke 5 minuten het alarm af liet gaan. Zo hard als op de brandweerkazerne. De eerste keren kwamen de troepen redelijk vlot aangesneld maar toen het telkens loos alarm was duurde het wel 5-10 minuten. “Ik kon allang dood zijn”, zei omaatje. “Mag dat apparaat alsjeblief uit in de nacht, ik kan er niet van slapen en mijn mede kamergenoten ook niet en die liggen te creperen van de pijn”. Maar de verpleging hield voet bij stuk. Toen ze vertrokken was klom oma uit bed en trok de stekker van het apparaat eruit. Het werd pas ontdekt tegen 06.00 toen ze de infuuszakken kwamen vervangen.

Fabriek

Enfin gelukkig mocht ik op woensdagochtend naar huis. Het infuus zat nog in mijn arm toen ze mijn bed al kwamen soppen en opdekken voor de volgende patiënt die op de gang stond te wachten. Het bed tegenover mij was reeds ingenomen door een moslimdame. Ik kon niet inschatten hoe zwaar ze was door haar jurk en vroeg me af of ze haar hoofddoek op zou houden tijdens de operatie. Maar dat maakte ik niet meer mee, manlief kwam me gelukkig halen. Terwijl hij de auto voorreed moest ik nog een half uur wachten in de apotheek op pijnstillers voor thuis. Deze waren niet voorgeschreven, moest je gewoon zelf halen. Een dikke rode streep op de vloer markeerde de privacy tussen wachtenden en degene die aan de beurt was. Iedereen had een nummertje. Behalve een Bergse mevrouw. Terwijl een patiënt / cliënt voor de balie stond te wachten op de apothekersassistente die de medicatie was gaan halen, liep mevrouw gewoon over de rode streep, zo achter de balie! “Mag ik u even wat vragen?” De assistente zei vriendelijk “nee mevrouw, ik ben met een klant bezig, u moet even wachten.”  “Ja maar, ik heb niks nodig heb alleen een vraag”, en ze bleef gewoon staan waar ze stond. Ongelooflijk hoe brutale mensen de halve wereld hebben plus de apotheek. Haar vraag duurde zeker 10 minuten en wij maar braaf wachten met ons nummertje, achter de streep.

Thuis verder afzien

Thuis direct mijn heerlijke bedje in, warmtekussen in mijn rug. Dat voelde al heerlijk. Drinken ging moeizaam en aan het eind van de dag had ik nog maar de helft van mijn fles water (750 ml) opgedronken. De kwark en yoghurt met wat Slimpiesiroop braaf opgelepeld terwijl manlief en onze zonen aan een heerlijk ruikende pizza zaten. Ze zijn zo solidair hihi. Op donderdag voelde ik me goed, was in totaal al 8 kilo kwijt sinds het pré dieet en de zon scheen. Er kwam een oud-buurvrouw op bezoek, ze was te voet uit het dorp gekomen dus ik liep een stukje mee op. Dat ging goed. Ik was blij.
Helaas duurde dat maar even. Diezelfde nacht lag ik de kronkelen van de buikpijn. Vrijdagochtend werd ik onwel op het toilet en de rest van de dag buikpijn. Ik dronk inmiddels al wel mijn flesje water leeg, aangevuld met twee koppen bouillion. En natuurlijk de nodige kwark/yoghurt. En als avondmaal een klein bordje eigen gemaakte soep, gepureerd met de staafmixer. Tevens dronk ik Optimel en Vifit.

Schijtziek

Op zaterdag weer vreselijke buikpijn. Ik liep naar onze nieuwe gerenoveerde wc en net voor ik plaats wilde nemen op het toilet kreeg ik spuitdiarree. Groen. Ik herkende het van toen de kids baby waren. Alles zat onder, ik had net gedoucht en voor het eerst weer gewone kleren aan. Getver de getver. Nu heeft iedereen het op de FB pagina GBP het over een kiwie maagje. Maar dat zou toch niet groen afgeven?

Gelukkig kwam die dag mijn zus uit Zeeland. Nee, ik had de shit niet voor haar laten liggen, wees gerust. Alles was opgeruimd en nog eens extra ontsmet met Dethol.

Allergie

Zondag nog zo’n wc dag maar dan wel op tijd op de pot geraakt gelukkig . Toen ik mijn dagelijkse rondje ging wandelen kwam ik amper thuis, alles draaide voor mijn ogen. Ik werd zieker leek het wel. Zwakker. ’s Nachts ging er een belletje rinkelen tussen de enorme darmkrampen door. Ik kan helemaal niet tegen die light producten, overal zit aspartaam of andere zoetstof in. Daar had ik voorheen ook altijd last van, daarom heb ik nooit cola-light gedronken of andere light producten genomen. Ik heb maandag direct contact opgenomen met de diëtiste van het Bariatrisch Centrum. Gelukkig mag ik nu ook volkoren Cracottes met Linera paté. En ik doe een stapje terug. Wilde iets te snel weer op de been zijn.

Inmiddels is er op 17 dagen 10 kg af. Tot volgende week.