Archives for GPB

Van de Dikke naar de Dunne – week 17

Posted on by in Blog | 2 Comments

Alweer 4 maanden (oftewel 17 weken) verder na mijn GBP operatie. Ik voel me goed en pas in maatje 46 dat zelfs ook alweer te ruim wordt. Mijn vakantiekoffertje wordt binnenkort gevuld met talloze goedkope shirtjes van mijn lievelingswinkel maar ik heb slechts twee bermuda’s. Een zwarte en een witte. En geen enkele passende lange broek. “Geen probleem schat”, zei manlief.  “Waar we naar toe gaan zijn ook winkels.” Dat stemde mij nog niet gerust maar eigenlijk moet ik me niet meer druk maken want inderdaad, ik kan met mijn nieuwe lichaam in elke winkel terecht. Een gewone confectiemaat! Zo raar na twintig jaar alleen in speciaalzaken te kunnen shoppen.

 

Vrije val

Omdat we dit jaar ook Europapark aan zullen doen, had ik de fysio van het Bariatrisch Centrum nog maar even om advies gevraagd. Want zou alles van binnen in mijn buik al zover hersteld zijn dat mijn lijf allerlei G-krachten aan zou kunnen en door elkaar geschud zou mogen worden?  Omdat mijn laatste sportles niet door kon gaan wegens mijn werk schreef ik een e-mailtje. “Rob, zou het kwaad kunnen voor mijn lichaam om in een snelle achtbaan te gaan? Ik kreeg een kort en duidelijk antwoord: “Hoi Elles, alleen als je eruit valt! J, voor de rest kan je lichaam alles aan: vliegen, draaien, achtbanen noem maar op.” Powerrrrrr. Gewoon op mijn lijf vertrouwen dus, (en op mezelf wat wellicht nog moeilijker is hihi).

 

Detox

De chirurg was zeer tevreden tijdens mijn controle. Hij bood zijn verontschuldigen aan voor het feit dat zijn collega mij een gewone GBP had gegeven in plaats van de met hemzelf afgesproken mini, het was niet de juiste gang van zaken om dat zo vlak voor een operatie zonder goed overleg en uitleg, te wijzigen.
Het was natuurlijk nog beter geweest als ik dat zelf tegen de betreffende chirurg had kunnen zeggen maar ik had mijn controle niet bij hem.

Omdat ik de laatste tijd heel veel pijn heb ik mijn nek en vreesde voor een terugkomende nekhernia, ging ik naar de osteopaat. Hij vertelde dat het mijn hernia niet was maar mijn lever. Door het snelle verlies van 23 kilo kon mijn lever het niet aan en was ik mijn lichaam aan het vergiftigen, mijn lever moest dus ontgift wordt. Ik slik nu een detoxkuur. En ik kan al resultaat voelen. Hij zei dat hij dit al diverse malen gemeld had aan het Bariatrisch Centrum, helaas hebben ze het niet opgepakt. Wellicht een tip voor de vele mensen die mijn blog lezen en ook een GBP hebben ondergaan en problemen hebben met galblaas en andere zaken. Ontgiften is de boodschap.

Genietmomentje

Afgelopen week heb ik gelukkig geen dumping meer gehad. Omdat ik zo moeilijk kan voelen of ik genoeg heb, en uit het verleden altijd een meer dan gezonde trek had, moeten mijn hersenen best nog wennen. De diëtist geeft aan dat je 20 keer moet kauwen maar wie doet dat nou? En je eten wordt er niet lekkerder op hoor, dat kan ik je zo al vertellen. Dus eet ik eigenlijk net zo snel als mijn mannen. De truck is om na dat kleine bordje te wachten. En dan voel ik na 10 minuten de trek vertrekken. Vandaag kwam er een vriend langs van Sven, hij had mij al twee maanden niet gezien en moest eens goed kijken. Grappig want ik zie mezelf iedere dag en het valt me niet zo op maar hij zag duidelijk een totaal andere Elles. Nou is het ook wel een charmeur… maar toch, thx Louis! Een genietmomentje en stimulans.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 2

Posted on by in Blog | 4 Comments

Overwinning

Het is zaterdag en bijna twee weken nadat ik geopereerd ben aan een GBP. Joe op de radio en een snurkende hond in zijn mand. Omringd door prachtige bloemen en kaartjes van lieve collega’s, familie en vriendinnen ben ik voor het eerst een hele dag alleen thuis.

 

Omdat ik de hele nacht veel darmkrampen had en amper heb geslapen en mijn halve playlist van Spotify heb geluisterd, besluit ik eerst te gaan ontbijten en daarna te gaan douchen. Ervaring heeft al geleerd dat ik soms zwetend onwel word op het toilet en andere ongemakken heb meegemaakt dus die douche volgt straks wel. Mijn vooruitziende blik werd beloond en een uur later ben ik al van een flinke last af die al dagen dwarszat. “Vrouwtje heeft veel te weinig beweging”, zeg ik tegen Chad die zijn kopje opheft en me met lodderige zwarte ogen aankijkt. Zijn blik is ergens tussen hoop en berusting. Hij is immers al te vaak kwispelend opgestaan terwijl ik naar de gang liep en hij tevergeefs kwam kijken of ik mijn schoenen en jas aandeed en zijn riem pakte.

Slank voetje

Nadat ik mijn halve schaaltje Alpro-Soya zonder suiker toegevoegde mango-yoghurt uiterst langzaam met de kleinste theelepel naar binnen had gewerkt (kwartier J), kon ik nog een tweede ronde naar het toilet. Chad was me gevolgd en zat achter de deur te piepen. “Oké, vent, als je belooft niet te trekken dan ga ik een rondje om met je.” Zijn kwispelende staartje en pootjes tegen mijn bovenbenen waren de laatste aansporing die ik nodig had om na enkele dagen complete rust dan toch alleen naar buiten te durven gaan.  Ik trok mijn dikke fleecevest aan en merkte dat het losjes rond mijn lijf hing. Smile. De veters van mijn schoenen moesten ook veel strakker, zeg maar op zijn strakst, worden gestrikt. Wat raar dat ik vet op mijn voeten had …

Geen conditie

De harde wind waaide door mijn haar, wat een heerlijk gevoel. We liepen het paadje op richting het bos van het Paviljoen en na twee plasjes tegen enorme Amerikaanse Eiken wou Chad al naar huis. “Kom, jongen, we gaan echt een klein rondje doen”, moedigde ik hem aan. Na veel gesleur aan zijn riem, wat ik direct voelde in mijn nog pijnlijke buik,  kreeg ik hem het kleine bos door en werd hierbij geholpen door een ander hondje dat voor ons liep.
Lichtelijk jaloers op Chad zijn mooie vaste drollen die ik in een zakje oppakte, liepen we terug naar huis. Missie geslaagd. Ik was bekaf, belachelijk want we hadden amper een kilometer afgelegd.

Oei, help

Thuisgekomen even gezellig gechat met mijn Buddy die aangaf dat het allemaal bij het normale proces hoorde. Ook het duizelig zijn. Na weer een schaaltje yoghurt was ik echt aan nog een uitdaging toe. Ik pakte een ei uit de koelkast, deed er wat melk bij en maakte een roerei. Met een beetje zout en peper deed ik het gouden goedje op een bruine geroosterde boterham zonder korstjes. Alsof ik een gebakje voor mijn neus had keek ik verlekkerd op mijn bordje. Ik sneed  het brood in minuscule kleine stukjes, zoals toen Sven en Max een baby waren. En dat eerste hapje…. Oh my god. “Langzaam eten Elles”, zei ik hardop tegen mezelf. Chad stond te schooien en ik kon best een stukje missen. Ik was halverwege mijn toast en opeens ging de deur dicht. Met een knal. Slokdarm op slot. Oei, help. Als ik nu maar geen dumping krijg. Alarmbellen gingen af, mijn ademhaling versnelde. Ging ik nu zweten? Een steek in mijn slokdarm. Oh nee, alsjeblief. Ik zal braaf wachten tot maandag, tot ik naar de diëtiste ben geweest…. Ik probeerde mijn ademhaling naar mijn buik te brengen, liet een paar flinke boeren en gelukkig, gelukkig zakte het weg. Ik gaf de rest van mijn bordje aan een zeer gelukkige Chad.  De dumping bleef uit.  Na een half uurtje ben ik even op de bank gaan liggen. Nog steeds niet gedoucht. Het is wel even genoeg voor vandaag.