Precies een jaar geleden heb ik een blog geschreven over mijn ongemak tijdens het hooikoortsseizoen: “Pollenbroek” ook op deze website terug te lezen bij oudere berichten.
Het heeft bijna een jaar geduurd voor ik voldoende moed had verzameld om naar dr. Van der Plas te gaan.

Het grappige is dat je in Nederland voor dergelijke ongemakken naar de uroloog wordt doorverwezen, maar in België valt dat allemaal onder gynaecologie.
Op de website van het Belgische ziekenhuis waarnaar ik doorverwezen ben, is er een zogeheten smoelenboek van de geneesheren. Ik had al eens zitten kijken welke gynaecoloog mij het minst in verlegenheid zou brengen. Ik denk geen van allen, althans mijn type zit er gelukkig niet tussen.
Beter nog, toen ik belde voor een afspraak en moest aangeven wat het probleem precies was, werd ik ingepland bij dokter x. Een aardig uitziende “opa”. Een van mijn Belgische vriendinnen kende hem en verzekerde mij dat het een bijzonder vriendelijke, zachtaardige en kundige man was.
Redelijk op mijn gemak zat ik te wachten in de wachtzaal, zoals dat hier in België heet.
Mijn meisjesnaam werd omgeroepen en ik veerde omhoog. Geen opaatje in witte jas te bekennen maar een zeer jonge blonde adonis stak een hand uit. “Dag mevrouw, ik ben dokter Y. De assistent van dr. X. Samen met mijn collega in opleiding zullen wij u onderzoeken en de resultaten afstemmen met dr. X”.

Slik. Een stuk minder zelfverzekerd volgde ik deze knappe arts in een klein onderzoekskamertje. Ik kreeg terstond last van opvliegers en terwijl we mijn klachten bespraken voegde ik er meteen maar aan toe dat ik dacht dat ik in de overgang zat, mezelf wat lucht toewaaiend met mijn verwijsbrief en tevens een mooi excuus voor mijn hoog rode kleur.
Hij lachte begrijpelijk, keek op zijn computer en zei, “ja binnenkort (maandag dus) wordt u 50. Het zou heel goed kunnen hoor mevrouw.”

Het moment kon niet meer worden uitgesteld, ik moest achter het gordijn mijn onderkleding uittrekken. Ik probeerde nog een grapje te maken dat ik volgens de website gerekend had op een opa-arts en dat ze wel eens mochten waarschuwen dat er ook jonge knappe dokters voor gynaecoloog studeerden.
De twee moesten er hartelijk om lachen. Ik wat minder toen ik met mijn benen wijd in de stijgbeugels lag en de vrouwelijke stagiair mocht oefenen op het uitstrijkje, dat ging dan bij het onderzoek toch in één moeite door, zei dr. Y. Evenals het borstonderzoek. Een volledige onderhoudsbeurt dus, dacht ik bij mezelf terwijl mijn brillenglazen inmiddels al half aangeslagen waren in het warme kleine kamertje.
Ik sloot mijn ogen maar en onderging het gelaten. Dr. Y moest natuurlijk zijn student nog even controleren dus opnieuw een paar latex ….. Maar bij de borstmassage was hij gelukkig even naar dr. X gelopen voor overleg.
Enfin, nadere details zal ik jullie besparen. “We laten nog bloed afnemen en een foto maken en dan zien we u graag over drie weken terug mevrouw.”
Hopelijk dit keer dan wel bij opa. Of zou ik tegen die tijd 10 kg kwijt zijn?