Mijn vader was een groot fan van wielrennen. Samen met zijn tweelingbroer Kees en onze Halsterse buurman Janus Dogge gingen ze naar de kampioenschappen om Jan Janssen, Joop Zoetemelk, Jan Raas en Gerrie Knetemann aan te moedigen.  Jaarlijks gingen ze naar de Draai van de Kaai in Roosendaal en tijdens de Tour de France zat mijn vader wekenlang op het puntje van zijn stoel voor de televisie.

Ik probeerde er iets van te snappen en vroeg hem elke keer waarom een knecht al het werk moest doen om dan op het laatste moment de belangrijkste renner van het team met de beker ervandoor te laten gaan. Hij kreeg het me niet uitgelegd. Dat was overigens niet zijn schuld.

Strade Bianche

Zo’n vijftig jaar later kijk ik vandaag opnieuw naar een belangrijke wedstrijd. De Strade Bianche. Ik geniet van het geweldige commentaar van de Belgen (o.a. Michel Wuyts). Ik voel de aanwezigheid van mijn vader. Ik heb bewondering voor deze mannen op de fiets die de verzuring in hun benen trotserend, urenlang zwoegen op hun fiets en nog steeds kilometers vooruit worden geholpen door hun teamgenoten. Ik probeer maar niet meer te snappen hoe het werkt. Een jaar of 10 geleden woonde Steven de Jongh bij ons in de straat, hij was de knecht van Tom Boonen. Had ik het toen maar eens aan hem durven vragen…

Weemoed en nostalgie

Maar vandaag kijk ik ook met andere ogen, de wielrenners zijn eigenlijk bijzaak. Ik weet al wie er gaat winnen, Gérard nog niet. Terwijl hij in de spanning van de wedstrijd zit, vergaap ik me aan het prachtige Italiaanse landschap, voel de weemoed naar 26 jaar geleden. Toen wij daar door de Toscaanse heuvels met onze Peugeot 205 rondreden. En kilometers buiten Siena op de eerste beste parkeerplaats onze auto hadden geparkeerd. We dachten dicht bij het centrum te zijn. Ik voel nog de pijn in mijn benen bij de kilometerslange klim naar deze mooie stad, de verwondering toen we door de steile smalle straatjes uitkwamen op dat prachtige beroemde plein Piazza del Campo. Het stond vol met terrasjes, overal toeristen en gezelligheid.

Ik zie nu de luchtbeelden van het compleet lege plein, Corona heeft alles veranderd. De straten zijn leeg, geen toeschouwers voor deze mooie wielerrit.

Hoop

Het wielrennen brengt mij vandaag toch even op vakantie, ik volg de renners op de weg naar het centrum van Siena waar ik met mijn lief heb gelopen. En kan alleen maar hopen dat we met alle opofferingen die we tijdens de lockdown al hebben gebracht en nog volbrengen, we ooit weer veilig kunnen reizen.

Nu neem ik genoegen met alle mooie beelden en herinneringen die we al hebben gemaakt in de 27 jaar dat we samen zijn. Dankbaar.