Dag 2

Op het programma van dag 2 staat een afdaling in de grotten …..

Na het ontbijt ga ik naar boven om mijn tanden te poetsen en nog een keertje naar het toilet te gaan.
Ik probeer mezelf rustig te krijgen met enkele ademhalingsoefeningen. En spreek mezelf toe dat wanneer het me echt te eng wordt, ik altijd op kan geven.
We stappen de bus in en na een klein kwartiertje zijn we al op de site.
Iedereen verzamelt zich rond de gids en luistert naar de aanwijzingen.
We starten met een tocht door de grotten en een stukje spelonkologie. Na de lunch gaan we abseilen.
De mannen reageren enthousiast. Mijn maag draait om.
We krijgen allemaal een helm met een lamp op. Mijnwerkers zijn er niks bij grap ik bij mezelf.
Verder moet iedereen een riem omdoen met diverse kliksystemen. ‘Dat is voor het deel waar wel slechts op handen en voeten doorheen kunnen kruipen’, legt de gids uit. ‘Dan worden we met een touw aan elkaar verbonden zodat niemand kwijt kan raken’.
Dat stelt me gerust, maar niet heus.

We begeven ons naar de ingang van de lift. We kunnen allemaal tegelijk in de ijzeren kooi. Ik voel me gevangen. Een claustrofobisch gevoel maakt zich van me meester.
De paniek neemt toe tot Kees mijn hand vastpakt.
‘Rustig ademhalen, adem in, adem uit’, bast zijn diepe stem.
Wij staan achterin de lift. ‘Kijk me eens aan?’
Ik kijk in zijn bruine geruststellende ogen.
‘Niet bang zijn, het komt goed. Blijf maar bij mij vandaag.’

Met een ruk komt de lift in beweging. We suizen omlaag, veel sneller dan ik had gedacht.
De gids vertelt dat de lift jarenlang mijnwerkers naar beneden heeft vervoert en dat deze oude grotten vroeger dienst deden als ertsmijn.
Met een ruk en veel gepiep komt de lift tot stilstand.
Een gelige gloed verlicht het gangenstelsel.
Hier is nog elektriciteit en die gedachte stelt met gerust.
We volgen de gids over de smalle paadjes en komen in de eerste zaal.
Hier volgt een uitleg over de verschillende lagen en het proces van uitholling door een waterstroompje.
We vervolgen onze weg en de gangen worden smaller. Steeds vaker moeten we bukken om ergens onderdoor te kunnen. We komen opnieuw in een open ruimte waar iedereen weer rechtop kan staan.
‘Dit is de laatste zaal waar nog elektriciteit aanwezig is’ zegt de gids.
‘We gaan nu verder naar het smalle deel. Nu komt het aan op teambuilding omdat sommige openingen zo smal zijn dat jullie elkaar moeten helpen met aanwijzingen en het aanpakken van elkaars spullen’.
Hij haalt een aantal touwen van zijn veiligheidsriem en maakt de eerste vier collega’s aan elkaar.
‘We maken drie groepen van vijf,’ zegt hij.
Tot mijn grote schrik zit ik niet bij Kees.
‘Ik wil bij Kees’ hoor ik mezelf zeggen.
‘Dat zal niet gaan mevrouw, ik heb een indeling gemaakt naar gewicht en ervaring.’
Mijn collega voegt zich zo bij ons voor groep 3, ikzelf neem groep 1 en Kees zal groep 2 begeleiden aangezien hij als scoutingleider ervaring heeft in spelonkologie.

Mijn groepje is dus groep 3 en bestaat uit Thom, Wouter, Evelien, Moniek en ikzelf.
‘Daar zal je Guido hebben’ zegt de gids en ik zie een snel naderend lampje bewegen.
Als een berggeit komt er een jongen aan. Hij heeft een donkere huid en nog donkerdere ogen. Een onaangename rilling kruipt over mijn rug en laten mijn nekharen overeind gaan staan.
Guido pakt ook een opgerold touw van zijn riem af en maakt de zekeringen vast aan die van ons.
Onze groep vertrekt als laatste. Ik sta gelukkig niet als achterste in het rijtje. Guido voorop, dan volgt Wouter, Evelien, Thom, ikzelf en tot slot Moniek.
We zetten de lampen aan op onze helm en verdwijnen de duisternis in. De schaduwen bewegen langs de muren en geven een spookachtig beeld.
Mijn hart bonkt zo luid dat ik denk dat de hele groep het wel kan horen.
De doorgang wordt steeds nauwer en gehurkt kruipen we achter elkaar aan.
Totdat kruipen niet meer gaat en we op onze buik moeten gaan liggen. Als een slang kronkelen we centimeter voor centimeter vooruit. Zweet druppelt langs mijn slapen. Hoewel de temperatuur koud is, heb ik het warm van de inspanning die geleverd moet worden om vooruit te komen.
Wat ben ik blij met mijn spijkerbroek. Ik moet er niet aan denken dat ik een katoenen broek aan zou hebben, die zou al lang opengescheurd zijn.
Plotseling zitten we vast. Thom kan niet verder. Hij zit klem. Ik krijg het Spaans benauwd en krijg bijna geen lucht.
Ik raak volledig in paniek.
‘Sas, hoor je me? Rustig ademhalen’. Ik voel Moniek aan mijn voeten trekken.
‘Kom schat, rustig ademhalen. We gaan terug naar achteren.’
Ik probeer me een beetje op te richten zodat ik mijn onderarmen kan gebruiken om af te zetten. Stukje voor stukje ga ik achteruit. Moniek spreekt bemoedigende woorden.
Thom komt ook achteruit. Hij is gelukkig losgeraakt.
We komen op een stuk waar we iets meer ruimte hebben. Mijn lamp flikkert en angstig vraag ik me af of de batterij nu al leeg kan zijn.
Thom kijkt ons aan en zegt dan we hier moeten wachten op Guido. Opeens besef ik dat wij maar met zijn drieën zijn. Hoe kan dat nu? We zaten toch allemaal aan elkaar vast?
Thom ziet me kijken naar het afgesneden stuk touw.
‘Ik heb me losgesneden van de rest’ legt hij uit. ‘Moest van Guido omdat ik vast zat. Guido brengt Wouter en Evelien naar de groep van Kees en komt dan terug.’
Ik begin te hyperventileren en Moniek geeft me razendsnel een plastic zakje.
‘Hier Sas, rustig ademhalen. Ja goed zo. Adem in, adem uit. Doe maar met mij mee.’
Haar rustige stem neemt me mee en na enige tijd verdwijnt het suizen uit mijn oren.
Thom biedt me een flesje water aan. Ik mijd zijn blik want voel me nog ongemakkelijk na gisteravond. Ook al was zijn stommiteit toe te schrijven aan zijn beschonken toestand, toch zit het me niet lekker dat hij me gevolgd was en me zo nodig moest betasten.

Daar zitten we dan.