The Film Detective

Vandaag is het precies een maand geleden dat ik mijn gastric bypass operatie heb gehad. Vier weken verder en wat een verschil.

Twee maatjes

Allereerst heb ik al een groot deel van mijn winterkleding in vuilniszakken kunnen stoppen. De broeken zakken van mijn kont, er is nu 13 kilo af en dat scheelt zeker 2 maten, eigenlijk 3 maar ik had nog een aantal oude spijkerbroeken onderin de kast gevonden, maat 48 en die gaan nog wel. Want wanneer ga je nieuwe kleding kopen? Het kan makkelijk zijn dat je nieuwe aankoop over een maand weer te groot is. “Goedkope kleding aanschaffen”, is het advies rondom me heen. Maar mensen die me kennen weten dat ik me al die jaren in jurken en twin-setjes van prachtige stoffen heb gehuld. De streling van die stof langs je huid, is hetzelfde als de heerlijke schuimende showergel van Rituals. Bovendien is het ook nog te koud voor de lentekleding die thans in de winkelrekken hangt dus ik wacht nog eventjes.

Buikpijn hoort erbij

De afgelopen week heb ik nog veel buikpijn gehad. Volgens mijn liefste buddy de normaalste zaak van de wereld. “Er gebeurt momenteel heel wat in je lijf en dat moet zich aanpassen aan de nieuwe Elles.” Zijn beschrijving van kleuren en geuren was mij niet vreemd. Ik probeer steeds enkele dagen hetzelfde te eten zodat mijn darmen kunnen wennen en ik ook kan uitsluiten of sommige voedingsstoffen voor extra last zorgen. Mijn Zeeuwse afkomst wordt nog eens bevestigd als mijn lichaam op vis uitermate goed reageert. Vanavond staat er dus vis en zeekraal op mijn menu terwijl de rest van het gezin gehakballetjes in ketjapsaus krijgt geserveerd met gewokte snijboontjes en rijst. Manlief kwam met een doosje paasbonbons thuis, gekregen van een leverancier. Als ik nou vanavond of morgen buikpijn krijg….

Opstootje

Wat heb ik de afgelopen week nog meer gedaan? Veel geslapen, die narcose was vast een stevige. Mijn concentratie laat ook nog te wensen over. Omdat ik zes weken niet mag tillen kost boodschappen doen best veel tijd. Alles 1 voor 1 in mijn karretje, dan 1 voor 1 in mijn kofferbak en dan thuis weer 1 voor 1 naar de (koel-) kast. De stappenteller vindt het allemaal oké. Zaterdag had ik zelfs genoeg commotie voor de afgelopen weken op 1 uur. Op de parkeerplaats van Albert Heijn in Hoogerheide waar een jongen van 16 in een joy-ride vier geparkeerde auto’s in elkaar reed en daarna een rennende vluchtpoging ondernam maar waarbij hij niet op een aantal Oostblokkers had gerekend die hem achterna vlogen.  Ik stond tussen het veroordelende publiek die zelf hun verhaald maakten van drugsverslaafde tot weet ik al niet meer en we moesten toch snel wegwezen voor een halve zot met een geweer zou gaan schieten… Ze hadden op dat moment heel veel fantasie, dat is zeker.

Hakuna Matata

Na de opstartproblemen in de ochtend durf ik in de middag wel van huis voor een wandeling met de hond. En lijkt er een eind te komen aan de enorme berg met strijkgoed.
Nog steeds mag ik mij koesteren in bloemen, Rituals, kaarten en lieve what’s appjes. Dank aan iedereen die zo met me begaan is, het is hartverwarmend. Het maakt het herstelproces net wat minder eenzaam. Een gastric bypass is niet zomaar iets, hier ben ik inmiddels wel achter. Had het best een beetje onderschat; je moet je lichaam opnieuw leren kennen, heel langzaam en doordacht eten, proberen de juiste voedingsstoffen en voldoende vocht binnen zien te krijgen. Je energielevel is ernstig gedaald maar ik voel dat de laatste loodjes in zicht zijn. Iedere dag weer een stapje verder. Hakuna matata.