Van de Dikke naar de Dunne – week 16

Wat een week pff. Niets afgevallen maar ik maakte me geen zorgen want je kan niet elke week een pond of kilo verliezen, bovendien moet je lichaam tijd krijgen om een beetje te herstellen

Foute chinees

De week begon al met een soort van dumping na het eten van afhaal chinees. Ik had een schepje nasi met tjap tjoy kip. Dat at ik voor mijn GBP ook altijd, kip met groente lijkt me best een gezonde keuze, beter dan de wat vettige babi pangang.  Ik had nog niet de helft op toen ik het mis voelde gaan. Snel ging ik buiten zitten en concentreerde me op mijn ademhaling. Ik had op de facebookpagina al vaker voorbij zien komen dat mensen na een GPB geen chinees meer verdragen.  En iedereen roep: Chinees is hartstikke vet eten! Ik heb het uitgeprobeerd. Misschien probeer ik het over een half jaar nog eens.

Zoet lonkt

Door onzekerheid op mijn werk (we zijn overgenomen door een grote landelijke organisatie en de taken binnen ons secretariaat gaan wijzigen, andere bazen, andere samenstelling van organisatiestructuur was toch wel aanleiding om iets meer naar zoetigheid te grijpen dan ik de afgelopen periode heb gedaan. Back to basis Ellesje, dacht ik toen.

Hapje teveel

Een tweede dumping had ik diezelfde week op woensdag na het eten van preischotel. Ik had het al enkele malen eerder gegeten zonder problemen maar woensdag was het raak. Ik begon te zweten, werd heel erg misselijk, kreeg braakneigingen. Opnieuw naar buiten gevlucht en in een tuinstoel een kwartier mezelf zeer akelig gevoeld. Gelukkig kwam Sven aansnellen met een doosje Smint. Dat helpt dus laat het een tip zijn voor medelezers die een GBP hebben gehad.

Strak in ’t broekie

Zondags heb ik een fietstocht gemaakt van bijna 40 km en ik ben ook weer naar de bewegingsles van het Bariatrisch centrum geweest. De groep zit niet vol dus ik mocht mijn twee gemiste lessen inhalen. In de snelheid van de ochtend had ik uit de lade waar de sportkleren liggen een blauwe korte broek gegrist. Toen ik me aan het omkleden was kwam ik erachter dat ik de squashbroek van mijn man had meegenomen. Geen stretch helaas en toch wel een maat kleiner dan mijn huidige 46. Met ingehouden adem kon ik de broek opgehesen krijgen (mijn geluk was mijn corrigerende Hema-tent die ik onder mijn jurk aanhad en waar ik de sportbroek overheen schoof). Met kleine stapjes begaf ik me naar de ligfiets. Ik was iets te laat dus het in-fietsen als warming-up duurde gelukkig maar 3 minuten. Met een snelle blik overzag ik het uitgezette parcours. “staan-oefening op de evenwichtsbal” (weinig risico), “trommel oefening met de zware kabeltouwen voor de bovenarmen” (geen risico), “kipfilettraining met halter” (geen risico), “stepbeweging op bankje” (weinig risico), “op de mat een brug oefening voor de rug” (zeer voorzichtig opstaan) maar de laatste oefening…. : “benen wijd, door de knieën en kont naar achter”…… alarm/hoog risico. Zou mijn blauwe broekje dat houden? Gelukkig had ik iedereen alvast ingeseind vooruitlopend op de schaamte. Het gaf weer een hilarische les natuurlijk.

Nieuwe look

Toppunt van die lastige week was wel mijn nieuwe bril. Het oude montuur was te groot geworden voor mijn smaller wordende gezicht maar ook de sterkte moest aangepast worden. Ik vind het altijd lastig om een nieuwe bril te kiezen want ik kan zelf niet zien of een monteur leuk staat omdat ik zonder mijn eigen bril bijna niks kan zien. Tegen de spiegel geplakt probeer ik te kijken of de door de opticien uitgekozen monturen mij staan. Meestal neem ik dan drie modellen meer naar huis om te laten keuren. Ze werden afgekeurd. Gelukkig ging Gérard mee dit keer om een ander montuur uit te zoeken. Gisteravond was mijn bril klaar en kon ik met de juiste glazen erin, zien dat hij erg leuk stond.